Savatage - Gutter Ballet (1989)
Jedna z moich ulubionych płyt ulubionego zespołu. Genialne dzieło Savatage. Na tej płycie jest to, co najbardziej uwielbiam w muzyce: połączenie ciężkiego grania z działającą na psychikę progresywnością. Niewątpliwie jest to jednak płyta trudna w odbiorze, ja osobiście nie umiem jej słuchać jeżeli nie mam na to odpowiedniego nastroju.
Przejdźmy jednak do konkretów. Zaczynamy od ostrego Of Rage and War. Utwór najbardziej "czysto heavymetalowy" z płyty. Szybki i mocny, chociaż ja osobiście przeważnie go pomijam, żeby przejść do lepszych kąsków.
Drugi jest kawałek tytułowy - Gutter Ballet. Kto raz posłucha intra granego na pianinie, ten nie zapomni już nigdy tej płyty. To właśnie nazywam pięknem. Wydaje mi się, że GB było by lepszym otwieraczem, ale to już moja opinia. Kiedy już wstęp się skończy, mamy piękną kompozycję połączoną z przejmującym wokalem Jona. Świetne połączenie dźwięków klawiszy z gitarowymi riffami. Poezja.
Temptation Revelation & When The Crowds Are Gone - pierwszy utwór jest instrumentalnym wstępem do drugiego. Gitarowe solo Crissa Olivy i gra na klawiszach Jona Olivy świetnie wprowadzają nas w odpowiedni klimat. Następnie następuje to, co najlepsze z tej płyty: When The Crowds Are Gone. Znów, proste, ale zapadające w pamięć klawiszowe intro, i mamy nieco przygnębiającą, smutną kompozycję, doprawioną solidnie przejmującym wokalem, który w późniejszych minutach sprawia, że ciary przechodzą po plecach. Nie wie co traci ten, kto nie wsłucha się w przejmujący głos Jona na wysokich rejestrach. Geniusz.
Silk And Steel - takie odprężenie po potężnej dawce emocji przyniesionej przez ostatnie dwa utwory, miłe dla ucha gitarowe dźwięki.
She's in Love - najbardziej przebojowy utwór z płyty. Szybka, gitarowa gra i znów, heavymetalowe oblicze Savatage. To kawałek z tych, przy których świetnie szaleje się na koncertach.
Hounds - tutaj z kolei mamy, połączone w trochę innych proporcjach niż wcześniej, ciężar i progresywność. Na uwagę zasługuje szczególnie końcówka, najszybsza i najmocniejsza z całej płyty.
The Unholy - ciekawe gitarowe intro, ale ogólnie taki trochę przeciętniak, podobnie jak Hounds (w sensie - dobry, ale bez rewelacji jak na tę płytę). Znów, na uwagę zasługuje końcówka ("Unholy! Unholy! Unholy!")
Mentally Yours - Wstęp! A w to, co później się ten wstęp przeradza to już w ogóle poezja. Świetny refren, który wraz ze wstępem niesamowicie działają na emocje. Gdyby jeszcze kompozycja pomiędzy tymi dwoma elementami była nieco ciekawiej zaaranżowana, to MY mogłoby kandydować na jeden z najlepszych z płyty, a tak - pozostaje lekki niedosyt.
Summer's Rain - utwór, który ma w sobie to, co WTCAG - progresję podsyconą ciężarem w podobnych proporcjach. Mamy emocjonalny wstęp i równie emocjonalną resztę utworu. Ten utwór świetnie pokazuje, że żeby stworzyć dobrą kompozycję nie wystarczy umieć świetnie grać na instrumentach, ale także mieć "to coś". Przejmujący wokal Jona dopełnia całości. A końcówka wręcz przepełnia tę całość. Geniusz.
Thorazine Shuffle - nie przepadam osobiście za tym utworem. Brzmi momentami podobnie jak Hounds lub The Unholy, nie ma w nim nic szczególnego ani wyróżniającego.
Podsumowując:
Wiem, że recenzent ze mnie żaden, pewnie pomyliłem pojęcia i w ogóle, być może pominąłem coś, co wypadało napisać. Ale jedno wiem: Gutter Ballet to album niesamowity, nasycony emocjami i doprawiony mocą. Utwory takie jak WTCAG, Gutter Ballet czy Summer's Rain zapadają w pamięć i bardzo często powracają, wręcz żądając tego, by ich posłuchać. Ten album ma w sobie coś niesamowitego, wręcz namacalnie czuć w nim emocje, a jednocześnie nie są one przytłaczające, bo mamy odskocznie w postaci solówek i riffów.
Myślę, że warto zapoznać się z tym albumem
Obiektywnie album oceniam na 9/10, bo do ideału trochę mu brakuje, ale subiektywnie ma u mnie pełną dyszkę
Co kto lubi. Jak ktoś na co dzień słucha czegoś cięższego, powinien zacząć od najstarszych dokonań. Jeżeli ktoś ceni sobie "emocjonalny spokój", to Edge of Thorns i Streets będą idealne. Trochę inny, smutniejszy(?) rodzaj emocji przyniesie Hall of the Mountain King i Gutter Ballet. A The Wake of the Magellan i Dead Winter Dead to takie bardziej nostalgiczne albumy.
Ja osobiście jakoś specjalnie za tym albumem nie szaleję i wolę inne kąski 
.
[/center]