Odważyłem się przypuścić zamach na Ivanhoe i czekam na odpowiedź. Niekoniecznie z jego strony, dyskusja otwarta. ;)
Jedno pytanie: ostatnio odświeżyłem sobie recenzję Ivana i nie rozumiem jednego fragmentu (dokładniej drugiego akapitu):
Cytuj:
Tym niemniej jednak, w przypadku warstwy muzycznej „Song Of Myself” można się jeszcze obyć bez takiego krytycznego spojrzenia, gdyż należy ona do najlepiej skomponowanych fragmentów tej płyty. Majestatyczne partie orkiestry przy akompaniamencie gitar, chór, który na przemian góruje nad pozostałymi dźwiękami i dopełnia tła dyskretnymi akcentami, we właściwych momentach zastosowana podwójna stopa, zdecydowany, pełen ekspresji wokal Anette, któremu Marco w odpowiednich miejscach dodaje dramaturgii, znakomicie zastosowane partie pianina na niskich oktawach w „Piano Black”, nawarstwianie emocji – to wszystko zasługuje na pochwałę w tym utworze.
Ma on natomiast jedną cechę, która powoduje, że nie da się go umieścić obok najlepszych kompozycji w dorobku Nightwisha. „Ghost Love Score”, „Beauty Of The Beast”, „FantasMic” czy „Dead Boy’s Poem” dają ujście spiętrzonym emocjom poprzez jakąś eksplozję, wybicie się, dynamiczne rozładowanie w końcowym refrenie. Takiego czegoś tutaj nie uświadczymy – w czwartej części utworu zatytułowanej „Love” na pierwszym planie są wyłącznie partie mówione. Nie wpływają one rzecz jasna bezpośrednio (negatywnie) na ocenę tej kompozycji, jednak poprzez to, że kompozytor zdecydował się na takie rozwiązanie niemożliwe jest ewentualne podniesienie noty dla „Song Of Myself”, które miałoby miejsce gdyby zastosowano tradycyjne zakończenie dla utworu zbudowanego w oparciu o schemat budowania napięcia.
Czy to naprawdę jest taki wielki problem? Wydawało mi się, że partie chóru na końcu
Piano Black spełniają rolę "eksplozji" całkiem nieźle. Nawet jeśli nie - to liryki
IV części są na tyle odważne i uderzające, że spokojnie można je uznać za punkt kulminacyjny (pomimo wyciszenia właściwej muzyki). Tuomas świadomie pozostawia nas bez jakiejś "bomby" w
III części - niezaspokojeni zagłębiamy się w teksty, żądni mocnych wrażeń otrzymujemy je - ale w formie skłaniającej do refleksji recytacji.
I proszę bez odpowiedzi w stylu "nie bierze się tekstów pod uwagę", bo przynajmniej w tym przypadku jest to słaby argument. Tak samo jak soundtrack w dramacie/horrorze (gdzie niby liczy się obraz) albo fabuła w grze cRPG (gdzie niby najważniejsza jest rozgrywka) pełnią one tutaj ekstremalnie ważną rolę i nie sposób przejść obok nich obojętnie. Nawet jeśli nam się one nie podobają to po prostu trzeba je uznać za integralny, istotny element kompozycji!
Zresztą, wystarczy pomyśleć co byłoby, gdyby Tuo przed
Love umieścił jakiś muzyczny punkt kulminacyjny - wtedy recytacja wydawałaby się doklejona na siłę i nie zwracałaby uwagi słuchacza - ten już swoją dawkę emocji otrzymał, więc niby czemu miałby jeszcze zwracać uwagę na to, co Tuomas ma do powiedzenia. A miał wiele i zależało mu na tym żebyśmy się tym zainteresowali.
Ale nawet gdyby uznać, że tego punktu kulminacyjnego nie ma - to co z tego? Mało to NW ma tego typu utworów? Skoro SoM jest, +/-, równie dobry jak najlepsze kompozycje NW, to dlaczego nie postawić go obok nich? Bo czegoś nie ma? Jasne, gdyby to była pierwsza albo druga płyta zespołu to można by to zrzucić na brak doświadczenia kompozytora, ale my wiemy, że Pan H. świeżakiem nie jest i taki zabieg zastosował celowo. Dla mnie wygląda to jak zarzucanie
Dead Gardens, że nie ma solówki na klawiszach.
Zwłaszcza w jednym fragmencie, gdzie nie może wyciągnąć i po prostu zapiszczała.
Chyba, po pojedyńczych przesłuchaniach, największe wrażenie zrobił na mnie „Ghost River”, to dobrze, czy źle? 
